Textus Receptus
Ustalony został w oparciu o późne rękopisy reprezentujące bizantyjską tradycję tekstualną, ale ze względu na drobne naleciałości tekstu cezarejskiego,
wulgaty oraz tekstu zachodniego nie jest klasycznym tekstem bizantyjskim.
Niektóre jego warianty pochodzą z wulgaty i nigdy nie były obecne w tekście greckim.
Textus receptus był podstawą przekładów Biblii z języków oryginalnych do wieku XIX.
W końcu XIX wieku został odrzucony przez biblistów na rzecz tekstu aleksandryjskiego, który odtąd służy za oparcie dla wydań
greckiego tekstu Nowego Testamentu.
Przez swoich zwolenników bywa nazywany tekstem większości,
co mylnie utożsamia go z Tekstem Bizantyjskim
(tj. tekstem większościowym), na którym się opiera.